Een avondje mee met de strooiwagen
Reageren
HEILOO - De 36-jarige Bas Ranzijn rijdt al vijf jaar op de grote strooiwagen van GP Groot. Hij begon 11 jaar geleden als terreinhulp bij de strooiploeg van de provincie en werkte zich op tot een van de acht medewerkers bij de gladheidsbestrijding. Overdag werkt hij van 07.00 uur tot 16.00 uur als voorman. In het strooiseizoen kan hij te pas en te onpas worden opgeroepen als het gaat vriezen.
Bas doet het niet voor het geld. "Ik wil de wegen veiliger maken voor het verkeer, dat is waarom ik het doe." Als hij 's nachts zijn bed uit moet om 3 uur dan is hij rond 7 uur klaar en kan hij gelijk door naar zijn werk als voorman. "Ik blijf nooit liggen omdat ik gestrooid heb: je hebt ergens voor gekozen en daar ga je voor," aldus Bas die dit werk met veel plezier doet. Als er ondanks dat hij gestrooid heeft toch een incident plaatsvindt op zijn route dan raakt hem dat enorm.
Voor Bas en zijn vrouw betekent dit dat zij geen feestjes of andere activiteiten plannen gedurende het strooiseizoen, dat loopt van 1 november tot 1 maart. "Als het rond het vriespunt is, ben ik eigenlijk continu stand-by," vertelt hij vanachter het stuur in zijn cabine. Als hij buiten werktijd vrachtwagens ziet rijden op zijn route dan kijkt hij goed hoe ze de route rijden en hoe ze bijvoorbeeld over de bruggen rijden: "Dat onthoud ik en neem ik mee als ik moet strooien op die bepaalde plek. Ik ben zo dus eigenlijk 24 uur per dag met mijn werk bezig."
Ook heeft hij hart voor de zaak: hij werkt nu 12,5 jaar voor GP Groot en heeft het bedrijf zien groeien. "Ze staan altijd voor je klaar en bieden altijd een luisterend oor, ondanks het feit dat het zo'n groot bedrijf is," vertelt Bas, die er nooit meer weg wil.
Verslaggever als bijrijder
Het wegdek is wit door hagel en sneeuw en vanuit de hoge cabine zie ik andere bestuurders in gevecht met de gladheid. Het is blijkbaar lastig rijden door het winterwonderland. "De weersomstandigheden maken het inderdaad spannend maar ook mooi, je rijdt als eerste door het prachtige winterlandschap," vertelt Bas. Ondertussen manoeuvreert hij zijn truck in alle hoeken en gaten van zijn route zodat alles netjes wordt gestrooid. "Vergis je niet, met hagel en sneeuw zoals dit, kan het binnen de kortste keren spekglad zijn. Het vriest vast aan de weg en er ontstaat al snel een ijsbaan."
Hij kent zijn route op zijn duimpje. Vanavond zijn er vier man opgeroepen en met vier auto's maken zij de wegen en bedrijfsterreinen weer begaanbaar. Om 19.00 uur meldden wij ons op het depot en de verwachting is dat we rond middernacht weer thuis zullen zijn. Bas laadt de auto's door middel van een shovel met zout, ook dat is zijn taak. Daarna drinkt het jonge, hechte strooiteam een bak koffie voordat ze de spekgladde wegen trotseren. Onderweg wordt er veelvuldig handsfree met elkaar gebeld over hoe de situatie is: "Is het bij jou ook wit? Hoe gaat het bij jou, is het te doen?" De mannen zijn heel collegiaal: als Bas merkt dat zijn zout bijna op is, belt hij collega Ronald of hij zijn route wil afmaken. "Ik heb op bepaalde punten een dubbele hoeveelheid zout gestrooid, vandaar dat het bijna op is," vertelt Bas.
Het strooitijdstip is scherp gepland: om 19.00 uur rijden we weg van het depot en om 19.15 uur begint het keihard te hagelen, afgewisseld met natte sneeuw. Het systeem dat het weer en de gladheidsbestrijding in de gaten houdt werkt blijkbaar prima.
Drieëndertig uur non-stop strooien
Bas heeft veel meegemaakt tijdens zijn strooiwerkzaamheden. We moeten ontzettend lachen om het feit dat hij in het weekend weleens een fietser heeft opgeraapt die 's avonds laat in het weekend blijkbaar te diep in het glaasje had gekeken in de kroeg in Alkmaar en een slippertje maakte onderweg naar zijn bed in Heiloo.
Het allermooiste wat hij meemaakte was de allereerste keer dat hij op de grote vrachtwagen de route mocht rijden, jaren geleden. De avond ervoor had hij de route geoefend met de collega die hij zou vervangen. De volgende dag, tijdens zijn vuurdoop, begon het ineens enorm te sneeuwen. Niemand kende de route, dus alles kwam neer op de nieuwbakken strooiskills van Bas. Hij bleef maar liefst 33 uur op de vrachtwagen sneeuwschuiven en strooien. Tijdens de dienst zag hij bijrijders komen en gaan. Door de adrenaline was hij niet moe te krijgen. Hij ging door totdat de coördinator er lucht van kreeg en hem van de weg af haalde. Nare dingen maakt hij bijna niet mee: hij krijgt weleens een middelvinger van verhitte medeweggebruikers maar dat deert hem niet, hij vindt zijn werk veel te leuk.
Tekst: Margreeth Anema
