Getuige treinongeval schrijft brief aan overleden dame
HEILOO - Op de spoorwegovergang tussen de Stationsweg en de Zeeweg vond afgelopen donderdag om 11.45 uur een noodlottig ongeval plaats. Een mevrouw waarvan de identiteit tot nog toe niet bekend is gemaakt, liep met haar man op het fietspad aan de zuidkant, tegen de rijrichting in. Toen de spoorbomen naar beneden gingen, was ze niet op tijd aan de overkant en kwam op het spoor te staan. Een aanrijding kon niet worden voorkomen.
Mevrouw vocht voor haar leven, met haar man aan haar zijde. Hoewel ambulances en politie binnen drie minuten ter plaatse waren, kon mevrouw niet worden gered. Ze is overleden aan haar verwondingen.
Een van de getuigen, Elisabeth Gerrits-Molenkamp, schreef diezelfde middag een brief op haar Facebookpagina: 'Lieve mevrouw waarvan ik de naam niet weet'. De aangrijpende brief werd binnen enkele uren door honderden en uiteindelijk zelfs duizenden mensen gedeeld en haalde de landelijke pers. Elisabeth hoopt dat haar brief bijdraagt aan het verspreiden van maar liefst drie belangrijke boodschappen: toon respect voor slachtoffers in doodsnood, maak geen foto's en filmpjes; duik niet nog even onder de spoorbomen door, zoals mensen met haast nog wel eens doen; mopper niet als de treinen vertraagd zijn - misschien is er iets afschuwelijks gebeurd.
Elisabeth vindt het goed dat de Uitkijkpost haar brief deelt met de lezers. Ze laat weten: 'Bedankt dat u dit deelt. Al brengt het maar een verandering bij één persoon teweeg, dan was dit alles niet voor niets. Groet, Elisabeth'.
Familie van de overleden dame heeft intussen contact gezocht met Elisabeth. Aan RTL Nieuws liet ze weten dat ze de familie graag wil spreken en dat ze aangeboden Slachtofferhulp aangenomen heeft.
Uitkijkpost heeft ervoor gekozen om in de krant de meest schokkende fragmenten achterwege te laten.
Lieve mevrouw waarvan ik de naam niet weet,
Wat u vandaag is overkomen had niemand kunnen verwachten toen zij opstonden deze morgen. U met uw man tussen de buien door op de fiets naar ik weet niet waar heen, gekomen bij de spoorwegovergang waar het finaal mis ging. Hoe het is gebeurd, dat is niet te bevatten. U raakte wellicht in de war en dacht dat u kon oversteken terwijl de spoorbomen reeds gesloten waren, misschien was u in gedachten, misschien had u zorgen, misschien was u vermoeid of misschien was het wel een gewoon puur een domme samenloop van omstandigheden.
Ik stond aan de overkant en zag een hoorde een trein met piepende remmen en hard toeterend naderen, wat er gebeurde zag ik niet, maar wat ik daarna zag zal voor altijd op mijn netvlies gebrand staan. U en uw fiets waren geschept door de trein die met 90/120 km per uur op u af kwam. U lag daar, met uw man aan uw zijde en een hele dappere, lieve, rustige meneer aan uw hoofd die direct 112 belde. Ik wilde helpen, maar wist niet waarmee. Het enige wat ik kon bedenken was dat u afgedekt moest worden, gaf uw man de regenhoes van de kinderwagen en ben daarna bij de auto's in de file gaan vragen of zij een zeil of paraplu hadden. (...) Binnen 3 minuten kwamen de ambulances en stond de politie daar, ik kon niets anders doen dan naar u kijken, (...).
Andere mensen hadden hun mobieltjes in de aanslag en het enige wat ik kon doen was tegen ze schreeuwen dat ze het beter uit hun hoofd konden laten die te gebruiken voor filmpjes of foto's. Een bijdehante meid vroeg nog: waarom mag ik geen foto maken? PARDON? Wat denk je nou zelf, er ligt hier een mevrouw te vechten voor haar leven, en jij wilt even stoer foto's maken zodat je die het internet op kunt slingeren of aan wie dan ook wilt laten zien?
Aan de andere kant bij de spoorwegovergang stonden mensen te zeuren en mopperen dat er voorlopig geen treinen zouden rijden. En ik? Ik riep tegen ze dat ze hun bek moesten houden omdat er iemand die NIET dood wilde, lag DOOD te gaan. (...)
Het spijt me, lieve mevrouw, dat u dit is overkomen. Het spijt me, lieve echtgenoot en andere familie dat uw geliefde op deze manier is weggerukt uit jullie leven.
Bedankt, meneer en ambulancebroeders die zo hard vochten voor haar leven.
Waarom ik dit verhaal wel deel, ondanks dat ik de mensen met hun mobieltjes bijna wilde slaan? Omdat ik wil dat een ieder die boos wordt vanwege vertraging met de trein de andere kant van het verhaal ziet, omdat ik hoop dat mensen die denken 'ik kan nog wel even onder de spoorboom door' dit nooit meer zullen doen, het kan zomaar je laatste keer zijn, omdat ik respect heb voor de politie en ambulancebroeders voor het werk dat zij doen, omdat mijn hart huilt voor de familie van deze vrouw, omdat dit het enige is waar ik de afgelopen uren aan heb kunnen denken, omdat de tranen blijven komen en het niet eens een bekende was, omdat ik hoop dat de mensen met hun respectloze opmerkingen en ideeën om beeldmateriaal te maken eens beter zullen nadenken bij ongelukken, omdat ik dit kwijt moest.
Rust zacht, lieve mevrouw.
'Laten we het Bruno gebouw kraken en BukBuk heropenen!'
HEILOO - Terugdenken aan die prachtige BukBuk-tijd en samen nagenieten en napraten. Dat deden veel mensen vrijdagmiddag tijdens de opening van de BukBuk-tentoonstelling in De Oudheidskamer in Heiloo.
Voor de aanwezige oud-BukBukkers gingen een prettige sentimental journey en een teleurstellend gevoel hand in hand tijdens hun bezoek aan de tentoonstellingsruimte. Doodzonde dat de BukBuk niet meer bestaat, luidt hun unanieme mening. Maar geen nood: als het aan de oprichters van de tentoonstelling ligt, komt hierin snel verandering. "Laat de jeugd het Bruno-gebouw kraken en over twee weken weer de deuren openen", roept mede expositie-samensteller Jan Bellekom gekscherend. Zijn BukBuk-vrienden en mede-organisatoren René Alphenaar en Leo Gouwerok kunnen zich voor honderd procent vinden in die gedachte. Volgens hen lijkt niets een doorstart in de weg te staan, behalve dan ontbrekend subsidiegeld. Natuurlijk is dit toch belangrijk: hierdoor moest Stichting Welzijn Jeugd en Jongeren Heiloo hun werk staken op 1 september 2015. Sindsdien zijn de deuren van BukBuk gesloten. Dat was volgens de gemeente Heiloo nodig omdat De Buk Buk met dusdanige verliezen draaide dat openhouden geen optie meer was. Het subsidiegeld dat voor jongeren beschikbaar is, gaat nu naar de Stichting Jongeren Heiloo.
Zolder leeggehaald
De drie geïnterviewde heren snappen hier niets van. "Veel jonge vrijwilligers staan klaar om door te gaan. Het Bruno gebouw staat leeg en de verwarming staat zelfs nog aan. Het leegstaande pand kost dus nu ook geld, dat kan het probleem niet zijn. Het is zo weer te gebruiken. Dat zou eigenlijk ook moeten, want het gebouw is een jaar of twintig terug door het RK kerkbestuur overgedragen aan de gemeente – met de intentie dat jongerenwerk het mocht blijven gebruiken. Dat mag ook - gratis - van de eigenaar van het pand, namelijk het kerkbestuur van de Walfridus Parochie. Als we zonder dure, vaste krachten - dus gewoon met vrijwilligers - de boel opstarten, dan zou dat moeten kunnen. We hopen dat deze tentoonstelling bijdraagt aan het besef dat we heel wat moois missen en dat dit helemaal niet nodig hoeft te zijn."
Een rebelse instelling - vooral in de jaren zeventig en tachtig - en eigenhandig de meest uiteenlopende activiteiten organiseren hoort onlosmakelijk bij de sfeer die het bijna vijftigjarige jongerencentrum uitademt, zo blijkt ook nu nog. Leo Gouwerok: "Wij hebben, zonder toestemming te vragen, het Buk-archief van de zolder van de BukBuk gehaald. Hier lagen nog veel foto's. Ook hebben we twee wc-deuren, beschilderd door Herman Brood, meegenomen, de deuren vervangen in de BukBuk en het kunstwerk van de gevel gehaald. Ook hangt hier nu een van de balken van de voormalige Bukzolder."
'Old boys network'
BukBuk organiseerde veel activiteiten, in de jaren zeventig en tachtig zelfs wel drie of vier keer per week. Het jongerencentrum had toen wekelijks ongeveer achthonderd mensen over de vloer. Niet zo gek dat op ongeveer achthonderd foto's medewerkers, publiek en de meest gevarieerde activiteiten een gezicht krijgen in de Oudheidskamer. Gezellig een biertje drinken aan de bar, een politiek cafe, filmavonden en lezingen. Het is slechts een fractie van de activiteiten die plaatsvonden. Bovenal stond de BukBuk sinds de jaren tachtig bekend als poppodium. Veel lokale bands zetten hier hun eerste schreden naar lokale en regionale roem. Verder betraden grote namen het podium, zoals Tröckener Kecks, De Dijk, Loïs Lane, Anouk, Di-rect en Hans Dulfer. Ook cabaretiers zoals Jochem Myjer en Brigitte Kaandorp waren in BukBuk te gast. Voor Brigitte Kaandorp was de BukBuk zelfs een van de eerste podia die ze betrad.
Tijdens de tentoonstellingsopening kwamen veel BukBukkers elkaar weer tegen en was het opnieuw even ouderwets gezellig. René Alphenaar: "Het is een 'old boys network', mensen die vroeger de BukBuk bezochten, blijven in het dorp hangen en houden contact. Ze praten nog over de BukBuk-tijd. Mensen uit de organisatie beseffen ook dat BukBuk hen veel heeft gebracht. Zij leerden hier bijvoorbeeld hoe een organisatie te runnen. Dat is bijzonder."
De drie organisatoren zijn blij met de expositieruimte. "De Historische Vereniging Oud Heiloo nam het initiatief voor deze tentoonstelling en gaf ons dus de gelegenheid hier helemaal los te gaan. Daarvoor zijn wij Oud Heiloo dankbaar. Misschien willen we op een later tijdstip nog een expositie inrichten over BukPop en het muziekfestival Ypestock. Zou top zijn, toch…?"
De expositie is de komende maanden te zien in de Oudheidkamer van de Historische Vereniging Oud Heiloo aan de Bergeonstraat 30. Geopend op zaterdag van 14:00 uur tot 17:00 uur en op dinsdag van 19:30 uur tot 21:30 uur.
(Tekst: EJV Mediaproducties, Evert Visser).
Preek van de Leek: Roelof Bos
HEILOO - In de serie 'Preek van de Leek', een initiatief van de kerken in de regio, (s)preekt Roelof Bos, oud-wethouder te Heiloo, op zondag 21 februari om 16.00 uur in de Witte Kerk, Heerenweg 32 te Heiloo. Zijn preek draagt de titel 'Reden voor Hoop'.
Roelof Bos (1945) studeerde politicologie in Amsterdam in de jaren 60 en schreef zijn doctoraalscriptie over de politieke denker Hannah Arendt (1906-1975), die een levenslange inspiratie werd. Geen doemdenken, maar doendenken! In zijn preek getiteld 'Reden voor hoop' onderstreept Roelof het belang van vrijheid, waardoor telkens nieuwe initiatieven mogelijk zijn, die het samenleven en ook de wereld beter kunnen maken. De (s)preker zal ingaan op het aanzien van de politiek. Daarover wordt veel kwaad gesproken, terwijl zowel op nationaal als internationaal niveau enorme vooruitgang is geboekt. Als afsluiting van de preek enkele kritische opmerkingen over de journalistiek van tegenwoordig.
Roelof Bos was leraar maatschappijleer en was redacteur bij Keesings Onderwijsbladen 'Reflector', 'Blikopener' en 'Antenne'. Hij was 8 jaar wethouder van Heiloo (voor de PvdA). Zijn Preek van de leek wordt muzikaal omlijst door 2 fluitistes, studenten van het Conservatorium van Amsterdam, Aysha Wills en Liselotte Schricke. Na de preek is er, onder genot van een drankje, gelegenheid om na te praten met de (s)preker en andere aanwezigen. De toegang is vrij, na afloop is er collecte bij de uitgang.
Reageren
