HEILOO/ SINT MAARTEN - De eenenveertigjarige Heiloose Anouk Rozemeijer woont al bijna zes jaar op Sint-Maarten, zij maakte het geweld van Orkaan Irma mee. In de Uitkijkpost doet ze verslag van haar ervaringen.
Anouk vertrok naar Sint-Maarten om daar te gaan wonen en werken in de verzekeringsbranche. Toen duidelijk werd dat orkaan Irma het eiland naderde, begon Anouk zich voor te bereiden. Ze ging drinkwater inslaan, evenals water om te wassen en om het toilet door te spoelen. Verder eten in blik, zaklampen, batterijen en kaarsen. Op het moment dat de orkaan overkwam, was Anouk bij vrienden. Alleen zijn was geen optie. Nadat het niet meer veilig was in de huiskamer gingen ze de trapkast in onder de betonnen trap. Veel kabaal en objecten die overal tegenaan vlogen, ramen en rolluiken die het begaven en het verschrikkelijke geluid van Irma zelf. "Erg beangstigend, Ik heb wel een aantal gebedjes gedaan", vertelt Anouk.
Anouk vergeet de vreselijke nacht nooit meer. Het begon dinsdagavond rond 23.00 uur flink te waaien. Vanaf 04.00 uur was er geen telefonisch bereik meer en begon het hoogtepunt. Tussen 06.00 en 07.00 uur zaten ze in het oog: de wind valt dan compleet weg. Hierna draaide de wind en kwam het weer terug. Er kwam geen eind aan. Na de orkaan was alles vernietigd. Huizen waren tot aan de funderingen weg. Boten lagen op hun kant of waren gezonken. Auto's lagen op hun kop en de dikste palmbomen waren omgewaaid. "Toen stortte ik even in", vertelt ze. "Het is verschrikkelijk om de plek die je liefhebt en waar je je thuis voelt zo verwoest te zien."
'Wetten golden niet meer'
De familie van Anouk was enorm bezorgd. Er was geen contact mogelijk omdat de provider plat lag. Uiteindelijk heeft ze haar familie kunnen vertellen dat ze ongedeerd was. Dit was een emotioneel moment. Na de orkaan werd er geplunderd. Dit is een paniekreactie als de eerste levensbehoeften niet voorradig zijn. Mensen zaten zonder werk en zonder huis. Ook juweliers- en audiozaken werden geplunderd, dit komt de opbouw van het eiland niet ten goede. Gewapende mensen eigenden zich woningen van anderen toe. Toeristen werden overvallen. Wetten golden niet meer. Achtenveertig uur te laat werd een emergency call afgegeven waarna de mariniers 'in control' zijn. Het had een hoop ellende bespaard als dit eerder was gebeurd. Naast deze ellende is er ook een ontzettend gevoel van saamhorigheid ontstaan tussen de eilandbewoners. Iedereen helpt elkaar. Momenteel zijn er veel mariniers die goed werk doen. Er is een avondklok ingesteld om de opruimwerkzaamheden goed te laten verlopen en de veiligheid te waarborgen. Nu, drie weken later, zijn supermarkten, banken en tankstations weer geopend op bepaalde tijden.
Ravage op Sint-Maarten.
Als ik Anouk vraag of ze graag terug wil naar Nederland krijg ik een vastberaden antwoord. "Ik wil mijn steentje bijdragen aan de wederopbouw, dit geeft mij energie en een fijn gevoel. Ik wil mijn collega's en mijn klanten helpen en laat ze niet in de steek." Anouk wil dat de Nederlandse bevolking weet dat de inwoners ontzettend dankbaar zijn voor alle inzet, alle inzamelingen en de fantastische hulp van de mariniers.
Tekst: Margreeth Anema
10 vragen aan... Nico Adrichem
Sinds 1975 werk ik bij GGZ-NHN. Eerst als systeemtherapeut bij De Oosthoek in Limmen en later als directeur van de ouderenpsychiatrie en de divisies maatschappelijke psychiatrie. Sinds 2014 ben ik met pensioen, al heb ik nog een klein contract. Ik ben actief als rentmeester voor de ontwikkeling van Landgoed Willibrordus. Ik woon in Heiloo, ben getrouwd met Trees en we zijn trotse ouders van twee dochters.
1. Waar ben je geboren en getogen?
Na de lagere school in Alkmaar verhuisde ons gezin naar Heiloo. We woonden lange tijd in de boerderij van Milatz, waar nu restaurant Klein Varnebroek staat. Tijdens de middelbare school werkte ik bij Joop en Tine de Vlugt van camping Heiloo. Ome Joop was een vindingrijk man, van hem leerde ik de beginselen van gastvrij zijn en de omgang met mensen.
2. Als je hobby je werk was, welk beroep zou je dan hebben?
Mijn carrière begon bij de sociale werkplaats de Oosterzij, ik werkte daar op het bedrijfsbureau. Deze kantoorbaan beviel me niet. Na militaire dienst werkte ik enige jaren bij de sociale dienst van Amsterdam. Vanuit deze hectiek ging ik naar de sociale dienst van Castricum en vervolgens naar St. Willibrordus om bij De Oosthoek in Limmen te gaan werken. Het omgaan met mensen, ontdekken van hun talenten en dromen helpen realiseren waren kernwaarden van het werk. In de branche waarin cultuur en recreatie belangrijk zijn had ik mijn draai kunnen vinden.
3. Wie zou je graag nog eens willen ontmoeten?
Maarten van Roozendaal, helaas gaat dat niet meer. Zijn teksten en zijn inzet voor talenten verdienen meer waardering. Zijn vader heeft veel betekend voor Willibrordus als grondlegger van de psychomotorische therapie.
4. Wat is je mooiste jeugdherinnering?
Rond mijn zeventiende jaar raakte ik betrokken bij het organiseren van dansavonden voor jongeren in de Brunozaal. Vanuit deze werkgroep ontstonden het interparochieel jongerenkoor IPAK 67 en BukBuk. IPAK 67 (honderd jongeren) zorgden ervoor dat iedere zaterdagavond de Willibrorduskerk was uitverkocht.
5. Wat vind je de mooiste plek van Heiloo?
De verborgen schat in Heiloo is de binnentuin van het Willibrordus Business Center. Het Laarzenpad, vanaf de Kanaalweg tot en met Nijenburg, biedt een uitzonderlijk zicht op Heiloo.
6. Waar kunnen ze je 's nachts voor wakker maken?
's Nachts wil ik lekker doorslapen, vroeg opstaan is niet erg.
7. Wat is het beste advies dat je ooit kreeg?
Co Fafieanie, maatschappelijke werker bij de sociale werkplaats, adviseerde me: ga de hbo-opleiding maatschappelijk werk doen en in Amsterdam bij de sociale dienst werken. Daar leer je omgaan met crises, doe je levenservaring op, leer je allerlei mensen en leefomstandigheden kennen. Vier jaar werken in Amsterdam heeft me gevormd.
8. Wat weten de meeste mensen niet van je?
Dat ik vele jaren duivenmelker ben geweest, voorzitter was van PV Luchtpost Heiloo en met Gerrit Kaandorp en Jan Ranzijn een bekende combinatie vormde die vele kampioensprijzen won.
9. Wat zou je veranderen als je burgemeester was?
We hebben een burgemeester die oog heeft voor de velen die zich voor de gemeenschap inspannen. Als kenner van de monnik Willibrordus hecht hij waarde aan wat deze reiziger en eerste Europeaan betekend heeft en waarbij gastvrijheid belangrijk is. Als burgemeester zou ik niet zo veel willen veranderen, alles heeft tijd nodig.
10. Persoonlijke vraag van Jan Bellekom aan Nico Adrichem:
' Hoe ziet het Landgoed Willibrordus er over tien jaar uit?'
Landgoed Willibrordus is over tien jaar een betekenisvolle en kleurrijke wijk in Heiloo. Belangrijk voor inwoners van Heiloo, de regio en toeristen, want er is altijd iets te beleven. Het landgoed is een bruisende locatie waar mensen met passie ambachtelijk werken en wonen. Er zijn museale functies, bijzondere bedrijven floreren er, de keuken met karakter is een gerenommeerd restaurant, het landgoed biedt bescherming aan mensen die er voor ernstige psychiatrische problemen tijdelijk klinisch worden behandeld. De gebouwen in de strook langs de Kanaalweg zijn door nieuwe gebouwen vervangen. De theeschenkerij van de Buitenkans is een aantrekkelijke pleisterplaats voor fietsers en wandelaars. Het landgoed zal steeds meer vergroenen waardoor het ook voor recreatieve doeleinden aantrekkelijk wordt. De Cultuurkoepel is een begrip op het gebied van culturele activiteiten.
Ik nomineer Dorien Kotterman voor de volgende tien vragen.
Mijn vraag aan Dorien is: 'Hoe groen gaat het landgoed en zijn omgeving worden?'
Expositie Doede Keuning en Inge Hageman
HEILOO - Doede Keuning en Inge Hageman exposeren tot 30 oktober in Bibliotheek Heiloo. Doede Keuning schildert en werkte voorheen vooral met pastelkrijt op papier en stof en ook met olieverf. Tegenwoordig uit hij zijn inspiraties in gouache (plakkaatverf) op aquarelpapier. Zijn werk is herkenbaar en kleurrijk in een geabstraheerde, figuratieve stijl. Landschappen in onder andere Italië en Zuid-Afrika, en nu ook Nederland, zijn zijn belangrijkste inspiratiebron. Inge Hageman houdt ervan te ontdekken en te experimenteren met diverse materialen. Ongeveer zeven jaar geleden begon ze met beeldhouwen. Inge: "Het liefst werk ik van binnenuit, zonder plan, door steeds weg te halen wat niet goed voelt, totdat het voor mijn gevoel klopt. Dit proces blijft me fascineren. Ik ben graag in de natuur. Het hout en de bomen blijven me aantrekken. Ik vind het op zichzelf al zo mooi en heerlijk om in te hakken. De beelden die ik tentoonstel zijn vrij kleine organische vormen. Ook zijn er reliëfs, waarbij ik van tevoren wel al een idee had." Deze expositie is te zien in Bibliotheek Heiloo tot 30 oktober, tijdens de openingsuren.
Reageren
[boekenkaft van de Tangramkat] Tangramkat heeft een Griffel- en een Gouden Penseelprijs gewonnen.
Naast de prijzen die door volwassenen worden toegekend, zijn er ook de prijzen die kinderen bepalen: de Kinderjury. 
